Podczas montażu rusztowania trzeba wyznaczyć strefę niebezpieczną

Na terenie budowy trzeba wydzielić strefę niebezpieczną poprzez ogrodzenie jej w sposób uniemożliwiający dostęp osobom postronnym. Najlepiej wygrodzić ją balustradami składającymi się z deski krawężnikowej o wysokości 15 cm i poręczy umieszczonej na wysokości 1,10 m. Koniecznie trzeba pamiętać, aby zabezpieczyć wolną przestrzeń pomiędzy deską krawężnikowa a poręczą.

Strefę niebezpieczną należy także odpowiednio oznakować. Wiesza się odpowiednie tablice ostrzegawcze, a w miarę potrzeby trzeba zapewnić odpowiednie oświetlenie ostrzegawcze, zwłaszcza w porze nocnej.

Biorąc pod uwagę wysokości obiektów budowanych w Polsce, strefa niebezpieczna w praktyce będzie wynosiła 6 m. Wynika to z tego, że strefa niebezpieczna w swym najmniejszym wymiarze liniowym liczonym od płaszczyzny obiektu budowlanego, nie może wynosić mniej niż 1/10 wysokości, z której mogą spadać przedmioty, ale nie mniej niż 6 m.

Pewien problem pojawia się w miastach, gdzie czasem nie ma miejsca, aby wyznaczyć strefę niebezpieczną zgodnie z podanymi wcześniej wskazówkami. Jest jednak możliwość zmniejszenia wymiaru tej strefy w zwartej zabudowie miejskiej. Warunkiem jest zastosowanie innych rozwiązań technicznych lub organizacyjnych zabezpieczających przed spadaniem przedmiotów. Może to być przykładowo wyłączenie chodnika i ulicy z ruchu.

Należy pamiętać, że podczas montażu i demontażu rusztowania również trzeba wygrodzić strefę niebezpieczną związaną z tymi pracami.

DASZKI I SIATKI OCHRONNE

Przejścia, przejazdy i stanowiska pracy w strefie niebezpiecznej należy zabezpieczyć daszkami ochronnymi. Rusztowania usytuowane w obrębie ciągów komunikacyjnych powinny posiadać zabezpieczenie przed spadaniem z nich przedmiotów i zabezpieczenie przechodniów przed możliwością powstania urazów oraz uszkodzeniem odzieży przez elementy konstrukcyjne rusztowania. Rusztowania usytuowane bezpośrednio przy drogach, ulicach oraz w miejscach przejazdów i przejść dla pieszych powinny posiadać daszki ochronne i osłonę z siatek ochronnych.

W praktyce w celu zabezpieczenia strefy niebezpiecznej stosuje się więc daszki ochronne. Powinny się one znajdować się na wysokości nie mniejszej niż 2,4 m nad terenem w najniższym miejscu i być nachylone pod kątem 45° w kierunku źródła zagrożenia, czyli miejsca, z którego mogą spaść przedmioty. Pokrycie daszków ochronnych powinno być szczelne i odporne na przebicie przez spadające przedmioty. Daszki takie dodatkowo można pokryć na przykład słomianą matą w celu zamortyzowania energii spadających przedmiotów. Warto również zadbać o to, aby daszki usytuowane przy chodnikach były szczelne, gdyż ich nieszczelność może doprowadzić do kłopotów z przechodniami, którzy pobrudzą sobie ubrania.       

W miejscach przejść i przejazdów szerokość daszka ochronnego powinna wynosić co najmniej o 0,50 m więcej z każdej strony niż szerokość przejścia lub przejazdu, a sam daszek powinien przylegać do ściany obiektu budowlanego.

Daszki ochronne muszą być wykonane w sposób określony w instrukcji producenta lub projekcie indywidualnym. Konstrukcja daszku nie może obciążać mimośrodowo konstrukcji rusztowania. Należy też zapewnić odpowiedni wysięg daszku liczony od zewnętrznego rzędu stojaków rusztowania, zależnie od wysokości rusztowania.

Należy również pamiętać, że usytuowanie rusztowania w obrębie ciągu komunikacyjnego wymaga zgody właściwych organów nadzorujących te ciągi i zastosowania wymaganych przez nie środków bezpieczeństwa. Środki te powinny być określone w projekcie organizacji ruchu.

ODBOJE

Elementy rusztowań (ich podpory, stojaki) usytuowane przy bramach i przejazdach w narożach trzeba zabezpieczyć odbojami przed przypadkowym uderzeniem np. pojazdu w elementy rusztowania. Odboje nie mogą być powiązane z konstrukcją rusztowania. Można wykonać je z elementów metalowych, drewnianych lub ze zbrojonego betonu. Odboje należy ustawić od strony występujących zagrożeń tak, aby przejeżdżające pojazdy nie uszkodziły rusztowania.

Artykuł pochodzi z kwartalnika NORMAbhp.pl.